 |
| Composición, aproximadamente a escala, do presidente estadounidense e un camión, a partir de https://commons.wikimedia.org/wiki/File:A_Volvo_FM_truck_carrying_a_container_at_Taichung.jpg, lic. CCBYSA4.0 e imaxe en D.P. |
Os gazatís son deixados volver ó norte da franxa de Gaza. Ós seus fogares, din. A unha terra que o mesmo Donald Trump, que apoia a destrución impulsada por Netanyahu, considera un vertedoiro, consciente do que é, e tamén do futuro que albisca, un 'resort' sen palestinos, obrigados a migrar a Exipto ou Xordania.
A quen vivimos lonxe do xenocidio que alí está a ter lugar, fáisenos difícil imaxinar a destrución, a pesar das fotos que chegan dos periodistas que aínda seguen alí pese a ser unha profesión diana do exército israelí. O caso é que segundo os cálculos que van chegando, a cada palestino habitante de Gaza e a súa franxa (máis de dous millóns de habitantes nunha superficie menos de catro veces a do concello de Ribadeo) correspóndenlle máis de vinte toneladas de cascallos. É dicir, como se cada persoa levara atado ó seu carón un camión remolque cargado de cascallo. Mesmo a figura de Trump parece pequena á beira dun camión semellante... Imaxinas agora a situación?
Ben, agora, suma. As infraestruturas de auga e saneamento están destruídas, segundo a Oficina de Coordinación de Asuntos Humanitarios da ONU (OCHA). Iso significa sede, merda, e polo tanto, enfermidades derivadas. Incluídas enfermidades mentais despois de ano e medio de exterminio e moitos anos anteriores de ataque tras ataque.
Unha nota antes de seguir: si, os palestinos tamén teñen guerrillas organizadas. De feito, din que están 'a resistir' o impulso israelí. Tamén causaron terror. E tamén deben ser xulgados. Se chegan vivos a xuízo, claro. Iso, aínda que lles quitaran as terras e o espírito mentres durante decenios e decenios eran decimados e reducidos a cidadáns de segunda ou terceira os que seguían vivos.
Tras a nota, podes incluír o frío, ou a fame, por exemplo, entre outras cousas a sumar. Entre outras cousas que botar enriba deles. Entre outras cousas que a guerra, o exterminio, segue a facer notar. Vin hai uns días unha foto cun río de xente indo cara ó norte á beira dunha praia. E pregunteime, por que pola area, na que costa tanto avanzar? Non se podía ver na foto se había camiño, pero imaxinei que costa menos avanzar pola area que entre moreas de cascallos...
E, para rematar, un pouquiño de luz: Colombia, Bolivia, Honduras, Cuba, Belice, Sudáfrica, Senegal, Namibia, Malasia. Nove nomes de países, de segunda, dirían algúns. De países que rematan de formar un grupo para impulsar os acordos do Tribunal Penal internacional. Non son de segunda. Serán pequenos, pero está á fronte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario